Analityka 1/2021

Ten numer „Analityki” jest nietypowy z dwóch względów. Wychodzi w centrum pandemii covidowej, choć rok temu wydawało się, że będziemy już ją mieli za sobą. Pandemia w widoczny sposób odbiła się na „Analityce”. Brak jest praktycznie sprawozdań z konferencji, sympozjów i innych spotkań, które wcześniej stanowiły ważną część czasopisma. ###Pesymistycznie również wyglądają plany i zaproszenia na te imprezy w tym roku. Dopiero od czerwca pojawiają się pierwsze zaproszenia, ale z zastrzeżeniem, że spotkanie może nie dojść do skutku, bo epidemia nie odpuści. Numer otwiera materiał wspomnieniowy o profesorze Adamie Hulanickim w pierwszą rocznicę jego odejścia. Oddaliśmy głos żonie, najbliższym współpracownikom, uczniom i każda z tych osób kreśli obraz Profesora przez pryzmat swoich wspomnień, relacji naukowych i prywatnych. Nie ma osoby w Polsce, zajmującej się chemią analityczną, która by nie wiedziała kim był Profesor. Był niekwestionowanym autorytetem nie tylko naukowym, lecz również i etycznym. Etyka w nauce była dla niego nie mniej ważna niż osiągnięcia naukowe. Mój kontakt z Profesorem rozpoczął się późno, w porównaniu ze wspominającymi go osobami, bo dopiero na uroczystości jego siedemdziesięciolecia i przejścia na emeryturę. Przez te ponad dwadzieścia lat spotkałem się z jego strony z ogromną życzliwością i wsparciem. Od początku wspierał mnie i zachęcał do stworzenia i wydawania „Analityki”, a później kibicował przy wydawaniu kolejnych książek z serii Biblioteka Analityka. Nasze bliższe poznanie nastąpiło po konferencji prasowej przed targami EuroLab. Po merytorycznej wymianie zdań przeszliśmy do tematów towarzyskich i prezentacji zdjęć naszych psów. U osób towarzyszących, a niemających psów, wywołało to ogromne zdziwienie, a dla nas „psiarzy” było czymś naturalnym i zrozumiałym. Z racji dokumentowania dla potrzeb „Analityki” naukowej aktywności chemików analityków uczestniczyłem w licznych konferencjach i sympozjach, w których brał udział również Profesor. Jego otwarte podejście do nowości w nauce, nowych trendów i osiągnięć było dla mnie inspiracją i wskazywało kierunek dla tematyki w czasopiśmie. Najbardziej mi jednak zapadły w pamięć wspólne powroty z Profesorem z niektórych konferencji. Wracając z drugiego końca Polski, byliśmy przez parę godzin skazani na siebie. Mogliśmy spokojnie omówić aktualną tematykę w „Analityce” czy problemy z wydaniem kolejnej książki. Dyskutowaliśmy też o innych sprawach. Pamiętam długą dyskusję na temat etyki w nauce, podejściu do kariery naukowej czy roli nauki. Ale również były to rozmowy o psach, muzyce poważnej czy najnowszej wystawie w Muzeum Narodowym. Profesor przy bliższym poznaniu okazał się człowiekiem Renesansu i jako taki pozostanie na zawsze w mojej pamięci.